BE DAG 5 - Pand10 - Tienen

Onze laatste dag van de België tour.

Oj oj oj, ik ben net thuis van het rijden en moet even bijkomen.

Goed, maandag, gisteren.
Het was een bewogen dag. Of nou ja, ik moet het even uitleggen: we zouden eigenlijk in Stamineeke spelen in Webbekom, maar dit kon niet doorgaan i.v.m. dat de eigenaresse ziek was. Dus intern gingen we even overleggen of we nou nog iets anders moesten regelen of dat Esker en ik een dag eerder naar huis zouden. Maar we dachten; we zijn hier nu toch, we spelen graag, als er nog iets anders kan, dan doen we dat het liefst.

En zo geschiedde.

Wendy (de Belgische boeker dus, even opletten heh, ik heb hem al eerder genoemd!) moest aardig aan het werk om nog iets te kunnen regelen. Uiteindelijk leek het hem (en ons) een mooi idee om er een soort thuiswedstrijd van te maken, in Tienen, waar wij bijna alle nachten hebben geslapen.

Pand10, een oud pand aan het station van Tienen, was beschikbaar, gezien het o.a. wordt gerund door schoonfamilie van Wendy. Tevens was het simpelweg ook echt een mooie locatie om een intiem concert te geven.

Goed, een thuiswedstrijd dus. Dat betekende; veel tijd over op die dag, want de reistijd was nihil en we aten ‘thuis’. Dus die dag heb ik ook nog even een wandeling gemaakt door Tienen (ik kwam uit in velden, prachtig) en kwam ook nog de oud burgermeester van Tienen tegen, die een praatje maakte. Toen ik verstomd reageerde op zijn ‘ça va?’ had hij waarschijnlijk gelijk door dat ik niet van hier was.

Daarna nog even lezen, eten en op weg naar Pand10.

Wauw. Wat een mooie locatie. Ik kan de juiste woorden niet gebruiken om het te omschrijven maar ik ga het toch proberen: een prachtig oud pand, met een houten plafond, grote ramen (als poortjes), bruine tegeltjes op de vloer, zoals je die in de hal van oude schoolpanden kent, een houten bar en een heel knus podium, gemaakt van pallets. Helemaal mijn “kopje thee”.
Daarnaast was denk ik nog het mooiste dat Paul en Annemie er ook waren (de schoonfamilie van Wendy, bij hen hadden Esker en ik de eerste nacht gelogeerd) en Sara en Bowie (een deel van het gezin van Wendy) en bekenden van hen. Wederom, ik zeg het nog maar een keer, was het echt een thuiswedstrijd.

Het was even spannend of er wel wat mensen zouden komen omdat het zo op het laatste moment allemaal geregeld was maar langzaamaan kwamen er toch wat mensen binnendruppelen.
Om 20:30ish begonnen we.

De set was semi-akoestisch, wat betekent dat onze zang niet werd uitversterkt. Dit werkt goed voor de intimiteit van een concert maar betekende ook dat een man in het publiek het niet helemaal goed kon verstaan. Deze kreeg van mij daardoor even een LP in zijn handen gedrukt zodat hij de teksten mee kon lezen. Dit resulteerde - heel grappig en leuk - in meegeknik van de meneer en daarnaast kon hij mij assisteren bij de tekst van Alleen maar bezwaar.
Na het optreden kreeg ik nog complimenten over de teksten, wat ik heel mooi vond (overkill van het woord ‘mooi’, het spijt me, maar ik kan niet beter). Ik denk dat ik nog nooit een optreden heb gehad waarbij ik zo erg zelf op de tekst ook lette, want er werd meegelezen!

Tijdens het optreden kwamen er nog een aantal onbekenden binnenlopen die de muziek buiten hoorden en benieuwd waren. Dit was ook heel leuk. Zo werd het toch een (nog) gezelligere boel in Pand10.

Esker en ik hebben fijn gezongen en gespeeld, ook heel erg gezweet want het werd lekker warm en ik kon af en toe het podium even af om Esker tijdens zijn gitaarintro’s eens te bewonderen en zelf eens te luisteren hoe het nou klinkt vanuit het publiek.

De avond voelde goed, de mensen waren fijn en we sloten af met Eindstation op station Tienen.
Hoewel men nog een toegift wilde, dus eigenlijk sloot ik af met Haas, waar dan weer het woord ‘schaapje’ in voor komt en waar Tienen dan ook weer een verleden mee heeft. Maar ik zal je de details besparen. Als je het wilt weten moet je het maar opzoeken op de interwebs.

Achteraf nog fijn gekletst met de aanwezigen en daarna zeer zeer zeer content naar ‘huis’, voor de laatste nacht in Tienen/België.

Vanochtend vertrokken Esker en ik rond 11:30u. En rond 21:30 was ik dan toch echt thuis (twee stops in NL maken, file, auto terugbrengen naar moeke, dat soort gekkigheden).

Afrondend:
België, wat was je fijn.

Graag wil ik een aantal mensen bedanken:
- de plekken waar we hebben mogen spelen en hun eigenaren. Katleen, Peter, Andy en Ann-Katrien, Johan, Bert en Paul en Annemie
- nogmaals Paul en Annemie, omdat we bij jullie hebben mogen pitten de eerste nacht
- Bowie voor de sterren
- Sara, omdat we je man een aantal dagen hebben geclaimd
- Peter, omdat je er alle optredens bij bent geweest. En heel erg bedankt voor je brief. Echt. heel. erg. lief. Tot morg… snel!
- Friesland Pop en Platform Popcultuur Friesland voor de toursupport
- Ton, voor het meehelpen in de voorbereiding
- Esker, want ja, jij gaat ook maar gewoon mee in alles en zo, hahaha
- Wendy, natuurlijk. Voor het regelen van dit alles, de goede zorgen, het rijden, alles in goede banen leiden, fijne gesprekken en de toekomstplannen

Iedereen bedankt voor het lezen.
Ik ga nu even stofzuigen, daarna douchen en daarna heel lang slapen.

Salut hé!

BE DAG 4 - 'T Loze Vissertje - Rupelmonde

Dag vier.
We vertrokken rond kwart voor vier naar Rupelmonde.

Wat hebben we daarvoor gedaan?

Ik lag tot 10:45u in bed, doordat ik ‘s ochtends rond een uur of 9 al wel wakker werd maar door de regen weer in slaap werd getikt.
Weer wakker worden, uit bed, douchen, eten, verslagje schrijven, pannenkoeken eten want Bowie had het goed gedaan bij voetbal de dag ervoor (mochten wij lekker van profiteren) en hup hup hup auto in en wegwezen. De rit van Tienen naar Rupelmonde duurde zo’n 1,5 uur.

Eenmaal bij ‘t Loze Vissertje aangekomen konden we Bert de hand schudden, de eigenaar van het pand, en gelijk opbouwen.
Er hadden zich al een aantal mensen verzameld die vroegen of ik Esther de Jong was en zeiden dat ze zouden komen kijken die avond.

Na het opbouwen en een korte soundcheck konden we lekker buiten zitten en wat eten. Ondertussen was Peter ook weer van de partij en kwam er gezellig bij zitten.
We hadden het over muziek, werk en Kabouter Wesley.
Kabouter Wesley is sowieso een terugkerend onderwerp tijdens deze tour. Maar ik hoef jullie denk ik niet uit te leggen waarom.

Na het eten nog even inkakken (ja, het gebeurde weer) en het podium op.
De stoelen waren in theateropstelling neergezet en er zaten al een aantal mensen klaar. We wachtten nog eventjes en begonnen daarna (logische volgorde, ik weet het) met onze set.

Aandachtig luisterend publiek, ook publiek dat snapte dat ze misschien beter even buiten konden zitten om te praten en mensen die je instemmend mee zag knikken met de teksten.

Een mooi contrast met het optreden van de dag ervoor was dat het nu muisstil was, waar tijdens het Kampvuurconcert er wel echt wat doorheen werd gerommeld. Die verschillen maken het ook wel erg leuk om te spelen en steeds op verschillende plekken te staan.

Naderhand konden wij blijven en een beetje doorzakken want we sliepen boven het café. Op het terras hebben we nog wat gedronken en gegeten en kregen we hier en daar nog wat complimenten voor het spelen (en een excuses voor het gepraat met een hele uitleg, wat zeer lief was).

Laat naar bed, niet al te laat opstaan en buiten op het terras heerlijk ontbijt gehad, geregeld door Bert.
Daarna nog een wandelingetje gemaakt door Rupelmonde, waaronder we zo’n zes zonnewijzers tegenkwamen (als het er niet meer waren) en nog een standbeeld tegenkwamen van Mercator! Want die blijkt geboren te zijn in Rupelmonde. Ik zou nu willen uitleggen wie hij precies was alleen ik kan het niet helemaal reproduceren en wat ik online vind verward mij alleen maar. Dus ik laat het bij deze info.

Na de wandeling gingen we weer op weg naar Tienen en vanavond spelen we in Pand10 in Tienen.
De show in Webbekom gaat niet door i.v.m. ziekte, dus deze is er voor in de plaats gekomen.
Starten om 20:00.
Inloop is gratis!

Bert heel erg bedankt voor alles. We hebben heel erg kunnen genieten van ons verblijf bij ‘t Loze Vissertje en komen graag nog een keer terug!

BE DAG 3 - JUST FOR THE RECORD & KAMPVUUR conCERTEN - HASSELT & HOLSBEEK

Een volle dag, deze dag.

In de middag een instore in de platen- en koffiezaak Just For The Record in Hasselt en daarna gelijk door naar het Kampvuurconcert in Holsbeek als voorprogramma van Raymond van het Groenewoud.

In de ochtend had Esker net genoeg tijd om de scheur in zijn broek weer dicht te naaien (hij heeft nu geen broeken meer zonder scheur. We zijn er nog niet achter wat deze vloek op zijn broeken is) en daarna gingen we snel in de auto op weg naar Hasselt.

De platenzaak van Andy en Ann-Katrien was een zeer knusse zaak en we konden ook gelijk een heerlijke kop cappuccino krijgen (ik voel mij altijd heel elitair als ik praat over dat ik ‘echt zin heb in een cappuccino’. Maar ik kan de realiteit niet omzeilen).
We bouwden snel op en konden ook vrijwel gelijk onze set beginnen.

Er waren een paar luisteraars en heel soms kwam er wat volk binnen en ging weer naar buiten. Het was fijn vertoeven en wederom hebben we lekker kunnen spelen.

Na de set moesten we snel weer inpakken en wegwezen om op tijd in Holsbeek te geraken.

In Holsbeek was Raymond van het Groenewoud nog aan het soundchecken. Ondertussen was de organisatie bezig met het neerzetten van meer stoelen, boomstammen en ligstoelen. Ik kon niet helemaal bevatten dat al die plaatsen zouden worden gevuld die avond. De show was namelijk uitverkocht (600 man).

Al snel was Raymond klaar en konden wij soundchecken. Jeroen ging ons geluid doen en dat klonk zalig (o jee, het Vlaams sluipt er al een beetje in).
Esker en ik namen wederom van de gelegenheid gebruik om Eindstation nog eens te repeteren (vanavond zou foutloos gaan, verdomme!) en daarna gingen we eten.

Onder het eten begon het heel kort even te hozen. België had de afgelopen dagen al flink last gehad van overstromingen, zo erg dat ze het een ‘ramp’ wilden bestempelen om gedupeerden te kunnen helpen, dus deze bui was op zijn lichtst gezegd niet per se gewenst. Gelukkig voor ons hield het net een beetje op met regenen toen wij konden beginnen met onze set.

Het spelen ging wederom goed. De afgelopen tijd heb ik wat gedoe met mijn stem, dus voor elk optreden ben ik daar met mijn gedachten erg mee bezig, maar bij alle shows tot nu toe in België gaat het echt heel erg goed. Het zal een combinatie zijn van inzingen, staan i.p.v. zitten tijdens het spelen en überhaupt iets rustiger op het podium staan. Dat heeft ook te maken met dat we met z’n tweeën op het podium staan i.p.v. ik alleen.

Het publiek was deels onrustig - het druppelde ook nog steeds binnen - en deels heel aandachtig aan het luisteren. Men wilde de verhalen achter de nummers weten en applaudisseerden naderhand enthousiast. Het geeft wel echt een kick om voor zoveel mensen te mogen staan.
Men zei later dat we de regen hadden weggespeeld. De rest van de avond bleef het droog.
Iedereen heel erg bedankt die er was en luisterden.

Na onze set een korte pauze, spullen van het podium, gelijk inladen, en daarna de show van Raymond meepakken. Heerlijk, wat een speelman. Bespeelt het publiek volledig. Het veld zat en stond natuurlijk ook vol met fans. Uit volle borst werd meegezongen en ikzelf kon het ook niet laten om een gilletje naar buiten te laten glippen toen de eerste noten van Twee meisjes klonken.

De avond was mooi, we hebben genoten.

Vanavond spelen we in ‘t Loze Vissertje in Rupelmonde!
De zon schijnt.
Geen regen vandaag s.v.p.

BE DAG 2 - BLOESEMBAR - SINT-TRUIDEN

Gisteren vertrokken we in de middag naar de Bloesembar.
Een plek die je eigenlijk alleen kunt bereiken door ergens aan het eind van een dorp je auto te parkeren en je dan door een golfkarretje te laten rijden (of zelf te lopen of te fietsen) naar de echte plaats van bestemming: namelijk een grote pop-up bar die zo’n twee maanden blijft staan in de bloesemperiode in Sint-Truiden.

Midden in de velden, waar ook de ligstoelen buiten naar één punt staan gericht.

Gisteren regende het, dus buiten was er verder niemand te vinden. Maar gelukkig was de plek binnen ongeveer even indrukwekkend. Een gigantische tent, met houten vloeren en met ramen aan alle kanten om naar de velden buiten te kunnen kijken. Ondertussen tikte de regen als een soort achtergrondruis op de tentdoeken boven ons.

Opbouwen, soundchecken, stiekem nog wat repeteren, eten, inkakken, duolingo en dan spelen.

De avond was opgezet als een bbq met livemuziek waardoor we naar aardig wat ruggen zaten te kijken en mensen er gezellig doorheen aan het praten waren. Dus Esker en ik grepen deze gelegenheid aan om het te zien als een soort open repetitie voor de dag erna.

Af en toe kwam er enthousiast applaus van de tafels vandaan en tijdens ‘Dwalen’ onder de tekst ‘waar ga je heen’ liep er net een kindje - van ik gok twee jaren oud - weg van zijn ouders, lekker door de ruimte te scharrelen, die Esker en ik konden nakijken. Dat zijn de leuke vondsten van zo’n avond.

Peter was van de partij. Dat voelt altijd als een soort ‘thuis’ op onbekende plekken.

Andere Peter (eigenaar van de Bloesembar) wil ik heel graag bedanken dat we mochten komen spelen op deze bijzondere locatie.

We hebben fijn gespeeld en zijn helemaal klaar voor vandaag, hoewel Esker eerst nog even een gat in zijn broek aan het dichtnaaien is. Hij heeft van onze Belgische boeker (Wendy) een oud shirt gekregen om achter het gat te naaien. We gaan het meemaken of Esker een nieuwe hobby heeft gevonden vandaag.

Vanmiddag een instore in Just For The Record in Hasselt en daarna het voorprogramma spelen van een uitverkochte show van Raymond van het Groenewoud bij het Kampvuurconcert bij Kasteel van Horst in Holsbeek.

Sin oan!

BE DAG 1 - KAFFEE CLAUDE - HAACHT

Je weet op een gegeven moment niet meer wat je kunt verwachten.

En op een gegeven moment ga je ook niet echt meer iets verwachten. Niet op een negatieve manier, maar meer op een ‘laat het maar los’ manier. Bij optredens is het toch altijd de vraag hoe de locatie er precies uitziet, hoeveel mensen er komen, of het spelen een beetje goed gaat (hoewel je dat natuurlijk meer zelf in de hand hebt) en hoe het geluid gaat zijn.
Maar toen Esker en ik aankwamen bij Kaffee Claude waren we aardig onder de indruk van de grootte van de locatie. Het podium waar wij op kwamen te staan was ongeveer hoe groot ik mij het hele café had voorgesteld, dus dat was een mooie verrassing.

Kaffee Claude blijkt een café te zijn dat het oude gemeentetheater (ik hoop dat ik dit allemaal goed onthouden heb) en het café ernaast bij elkaar heeft getrokken en de muur ertussen eruit heeft gesloopt. Zo is er een hele grote ruimte ontstaan met een prachtig oud podium.

Het optreden ging voor ons wel aardig goed. Door de lange soundcheck en het feit dat we er al vrij vroeg waren, waren mijn zenuwen niet heel erg aanwezig. Wanneer ik wel aardig onder spanning sta heeft dat wel gevolgen voor hoe ik zing. Dus het was voor mij fijn om te merken dat ik deze avond vrijuit kon zingen en daarin ook wat kon spelen.
Ogen dicht, Uitgepraat en Eindstation waren voor ons doen wat rommelig, maar we kletsen ons daar wel uit. En naderhand kwam er iemand uit het publiek die ons liet weten een traantje te hebben weggepinkt bij één van die liedjes. Dus dat zegt ook wel weer dat het niet per se perfect hoeft te zijn om indruk te kunnen maken.
Desalniettemin proberen we er vandaag iets minder een rommeltje van te maken, want wij vinden het gewoon leuker als het beter gaat.

Een aantal mensen in het publiek waren zeer aandachtig - en daar kan ik erg van genieten - en een aantal bulderden er doorheen met gelach i.v.m. gesprekken die wij niet konden verstaan - daar kan ik minder van genieten, maar iedereen moet zijn eigen ding doen, dus ik laat het maar.

Katleen in ieder geval heel erg bedankt voor de gastvrijheid en we komen graag een keer terug met voltallige band. Het was een heerlijke avond, sowieso.

Vandaag gaan we naar de Bloesembar in Sint-Truiden. Wederom zijn we erg benieuwd wat we allemaal gaan tegenkomen en sowieso (nogmaals) hebben we simpelweg veel zin om weer te kunnen spelen en de liedjes weer aan te scherpen.

Ondertussen zit Esker met zijn vriendin te appen en hebben we net een cappuccino achter de kiezen(?) van café NOON in Tienen.
We zullen zo de hort weer op.

Tot morgen.

Hier en nu (we leven echt)

Tussen al het gedonder en gezwets,
de eindeloze nutteloze gesprekken,
van liefdes en eenmaligheden naar ‘alcohol was de schuld’,
van ‘ik wil gewoon even iemand’ naar ‘ik mis je’
en alles in verwarring gehuld.
Wat iedereen wel niet heeft geprobeerd aan alcohol, poedertjes en pilletjes,
want we leven echt van moment tot moment in het hier en nu!

En jij nog het meest en ik nog het meest:
we leven echt, we leven echt!
En jij nog het meest en ik nog het meest:
we leven echt!

We leven tussen de feestjes en neukpartijen,
de eindeloze nutteloze schuldgevoelens.
Van erbij willen zijn en horen naar te ver zijn gegaan.
Van nog een glaasje wijn naar tollen in het rond
en landen kotsend op de grond.
Hoe vaak iedereen wel niet de nacht doorgaat, doorhaalt, door maalt en de volgende dag weer straalt,
want we leven echt van dag tot dag in het hier en nu!

En jij nog het meest en ik nog het meest:
we leven echt, we leven echt!
En jij nog het meest en ik nog het meest:
we leven echt!

We leven tussen de eenzame momenten en onzekerheden,
de eindeloze nutteloze opfokkerij
door vrienden en collegae, externen – maar meer intern.
Van een twijfel naar gevolgen waar je al op had gehoopt
naar een andere bedoening, onverhoopt.
Hoe vaak iedereen zijn grenzen overschrijdt, verzet, vergeet, niet wilde maar deed en door blijft gaan,
want we leven echt van vroeg tot laat in het hier en nu!

En jij nog het meest en ik nog het meest:
we leven echt, we leven echt!
En jij nog het meest en ik nog het meest:
we leven echt!

We leven tussen pijnlijke stiltes en problemen,
de eindeloze nutteloze zelfhaat.
Van ‘hoe heb ik dat kunnen doen?’ naar ‘ik kan mij niet vertonen’,
van ‘hoe ben ik hier gekomen?’ naar ‘hoe zal het verder gaan?’,
maar nooit eens even echt stil blijven staan.
Hoe vaak iedereen zich wel niet verkijkt, voelt en baalt, denkt, dacht, faalt, walgt maar blijft verkijken,
want we leven echt van hier tot daar in het hier en nu!

En jij nog het meest en ik nog het meest:
we leven echt, we leven echt!
En jij nog het meest en ik doe mee:
we leven echt, we leven!

Het tafereel

Als jij nou eens voor mijn raam zou staan
Even klopt al heb ik je al gezien
Naar mij zwaait en op je lippen bijt
Hopend dat ik je naar binnen laat

Maar blijft wachten op een zet van mij
Ondertussen al je jas uit doet
Grappend ook alvast een knoopje los
maakt van je mooie witte blouse

Een hand langzaam door je haren haalt
terwijl je mij strak in mijn ogen kijkt
Plagend afwent en mijn blik weer vangt
en dan een beetje ongeduldig lijkt

Je schouders ophaalt en je hoofd eens schudt
En een blik op je horloge werpt
Daarna nukkig naar mijn voordeur wijst
en waarschijnlijk "doe eens open" zegt

Na een tijd maar weer je jas aandoet
Een stap dichter bij het raam komt staan
Een dramatisch lange pauze neemt
vervolgens zachtjes "doe eens open" roept

Terwijl ik roerloos op mijn bank vertoef
en schaapachtig zit te kijken
naar dit tafereel vol ongemak
zelf niet weet wat ik nu doen moet

Ik had dit nu eenmaal niet verwacht
dus mij er ook niet echt op voorbereid
verkeerde in een gechoqueerde stand
omdat ik hier steeds van gedroomd had

Want in mijn hoofd was ik al opgestaan
en had je snel binnengelaten
De witte blouse van je lijf gescheurd
en verkeerd in alle staten

Alle plekken op je lijf gezoend
mijn handen tig keer door je haar gehaald
Iets te vaak aan je arm gevoeld
en jou alles met mij laten doen

De nacht samen veel te lang gemaakt
ook de ochtend nog zien worden
rozig nog een keer je arm gekust
door de liefde dik en hard geraakt

O, was ik nou maar opgestaan
Had ik dat nou maar gedaan
Dan was het zoals ik beschreef gegaan
Maar jij hebt nooit voor mijn raam gestaan

Connectie / Vitrine

(een stukje brainstorm / gedachte)

Ik heb mensen niks te vertellen.

Ik ben gewoon benieuwd wat voor gewoontes verschillende personen kunnen hebben.
Ik ben benieuwd naar hoe anderen van mij verschillen en hóe dan.
Ik ben benieuwd hoe werelden van anderen er uit zien
Hoe zíj ergens naar kijken en iets zien.

Hoe een ander een keuze over het eten maakt.
Een eerlijke keuze. Benieuwd naar de ander zijn beweegreden.

Om mijzelf meer perspectieven te bieden en mijzelf daardoor een grotere wereld te geven. Figuurlijk. Maar dus wel om mijn eigen grenzen en muren te kunnen weerleggen en mijzelf meer ruimte te geven.

Waar ik dus aandacht aan wil spenderen is beweegreden en perspectief.

De link met het nummer Vitrine?

COMMUNICATIE

Inspiratie.

Soort van.

Eigenlijk ook weer niet.

Ik ben aan het werk en las mijn ‘DAGBOEK’;

“We pakken de draad weer op”

en toen radiostilte…

Radiostilte.

Ja… dat ging niet helemaal zoals je had voorspeld, heh? Maakt niet uit… Zo gaan die dingen nu eenmaal.
Je hebt een idee, je bent stoked, je bent geïnspireerd, je wilt écht! Je raakt afgeleid, je hebt andere dingen te doen, je wilt graag slapen, je moet nog even eten, je wilt jezelf even afsluiten, je gaat wat drinken met vrienden, je hebt een optreden, je bent aan het reizen, je bent afgeleid. Zo erg afgeleid.
Op dit moment ben ik eigenlijk ook afgeleid *er rijdt een auto voorbij* maar ik probeer. Okee? Ik probeer.
*Rijdt weer een auto voorbij*
*En nog één*
Zucht.

Ik wilde alleen maar even communiceren dat ik wil dat dit dagboek leeft.
Ik wil weer proberen er voor te zorgen dat het bestaat en een rol krijgt. Nu is het oud. Het betekent niets.
Straks, wanneer ik er hopelijk wel meer in schrijf, betekent het nog steeds niets hoor, wees maar niet bang.

Kan je het nog volgen? Ik niet helemaal.
Ondertussen heb ik ook al weer honger gekregen.

Ik kom zo bij je terug!

(dat is een grapje, ik kom niet zo bij je terug, dat gaat weer even een tijdje duren)

WAAR BEN JE?

Ik. 

Ik. Ik.

Waar ben je op dit moment?
Fysiek, mentaal.

Zoekende, als een malle.

Wat doe je?
Waarom doe je dat?
Voor wie doe je dat?
Voor jezelf?

Nee… zéker niet voor mijzelf.

We gaan in cirkels, of.. ík ga in cirkels.
Ik besef dingen die ik mij al eerder heb beseft. Dan vraag ik mij af of ik eigenlijk ooit wel lessen leer.

Die muur waar je af en toe tegenaan loopt lijkt zo vaak dezelfde muur.

Moeten.
Waarom doen we dingen?
Omdat we die willen doen of omdat we die dingen moeten doen?
Van onszelf of van anderen?

Ik MOET teveel.

Waar waren we?
Of.. waar was ík?
Waar was jij?

Zeker op een goeie plek.
Een mooie plek.

Geen land mee te verzeilen, of geen pin aan vast te maken, de draak aansteken, wegkwijlen.

Ik ga er weer vandoor.

Ik.

DWALEN

Ik wou iets schrijven over soms niet kunnen schrijven en soms weer wel.

In een soort opwelling inspiratie hebben.

Af en toe voelt het stom. Informatie in je opnemen maar niemand iets terug kunnen geven, zo lijkt het dan. Waarschijnlijk doe je dat wél, maar niet zo bewust.

Ik schrijf meestal in opwellingen.
Een heftige emotie of situatie die er uit geschreven moet worden. Dan zijn er geen remmen meer, geen drempels. Het moet vooruit, het moet er uit.
De zinnen die er dan worden gevormd voelen dan vaak zo ‘echt’ dat het niet meer veranderd mag worden. Zó voelde ik me.

Waarom moet je dan een tijdje een spons zijn?
Drukte?

Een liedje is ook een soort ontwikkeling. Een soort verwerking.
Klinkt ook niet gek.

Een liedje staat dan voor een situatie. Wanneer ik dat liedje dan weer speel komt de situatie weer boven, dan hebben we het er weer even over…

Ik wil niet onbegrijpelijk zijn.
Alhoewel… Niet begrepen worden heeft ook wel iets.

Ik draai nu door.

Ik denk dat dit de opwelling was.

NIEUW, WAT?

Mijn overtuiging is een stuk gaan wandelen. Zonder mij.
Af en toe zie ik mijn overtuiging weer ergens lopen en lukt het mij om hem een beetje in het zicht te houden, maar te vaak ben ik hem weer kwijt en loop ik in mijn eentje te dwalen.

En dat dwalen is vermoeiend.

…Waar wou ik heen?

Ik heb ruimte gekregen om wat dieper te graven naar antwoorden of juist vragen. Toen kwam ik achter dingen.

Ik wil bijvoorbeeld wel eens naar buiten gaan en tegen iemand zeggen hoe lekker ik net binnen zat.
En dat hij of zij dan zegt dat hij of zij ook lekker binnen zat.
En dan gaan we eens samen binnen zitten.

Onder mijn steen weet ik waar ik moet zijn.
Maar mijn steen is best wel zwaar.
Ik moet er dus niet al te lang onder blijven zitten.
Zeg maar…

Niet zweven maar graven